مرگ تن هدیه ست بر اصحاب راز»
استاد سید جعفر حمیدی (1315-1404) بعد از عمری پربار در طول شش دهه و آموزش و تربیت معلّمان، دانشجویان و استادان و پژوهش در عرصۀ تاریخ، فرهنگ و ادب ایرانی، روی در نقاب خاک کشید. دکتر حمیدی استادی شیرین‌سخن، خوشنام، نیکسیرت و معلّمی دلسوز و پژوهشگری دقیقالنّظر بود. در شاگردپروری زبانزد دانشجویانش بود و در همراهی و همدلی انسانی در میان همکاران دانشگاهی کم‌نظیر. این استاد فرزانه، ادبیات را با تاریخ با نگارش «تاریخ اورشلیم» و «آسیه، ملکۀ مصر»، ادبیات را با جغرافیا؛ به ویژه جغرافیای جنوب ایران و بنادر کرانه‌های نیلگون خلیج فارس، ادبیات را با سیاست با نگارش «وزیرکشان» و ادبیات را با فرهنگ عمومی با نگارش آثاری از سنخ «ماشین‌نوشته‌ها» و «آیین شروه سرایی» پیوند داد. دکتر حمیدی، علاوه بر آموزش و پژوهش، در آفرینش هنری و سرودن اشعار نغز، کارنامه‌ای تحسین‌برانگیز دارد و همۀ آثار وی برای محقّقان و دانشجویان قابل استفاده بوده و خواهد بود و همین آثار قلمی و دانشی که در روح و جان دانشجویانش به ودیعه نهاده، موجبات ماندگاری او را فراهم خواهد کرد. آری، مرگ جسمانی، اگرچه وجود این جهانی عالم و دانشمند را می‌ستاند، ولی وجود روحانی و علمی او باقی است به بقای جهان، علم و هنر و فرهنگ. انجمن استادان زبان و ادبیات فارسی، ضمن پاسداشت نام و یاد این استاد بزرگ و فرهیخته، فقدان ایشان را به جامعۀ علمی، ادبی و دانشگاهی ایران تسلیت می‌گوید و شادی روح پرفتوحشان را از خداوند متعال مسألت می‌نماید.
دکتر غلامحسین غلامحسین‌زاده
رئیس انجمن استادان زبان و ادبیات فارسی ایران
در سال 1376 عده ای از استادان زبان و ادبیات فارسی کشور درصدد برآمدند به منظور تقویت فعالیتهای آموزشی و پژوهشی زبان و ادبیات فارسی و تحکیم روابط علمی و پژوهشی بین استادان و محققانی که به گونهای با این رشته سروکار دارند، انجمنی را به نام «انجمن علمی استادان زبان و ادبیات فارسی» تأسیس کنند
